Wim weet het wel
Wim Aalbers is tegenwoordig managementcoach, maar was daarvoor marketeer. In die functie leerde ik hem in 1998 kennen bij opdrachtgever Hevo. Ik werkte al 10 jaar voor die club en Wim schreef meteen een pitch uit. Uiteraard. Gelukkig bleek mijn kennis van hun bedrijfsprocessen en markten - en onze creativiteit om mee te bewegen met veranderingen - groot genoeg om de concurrentie ruimschoots voor te blijven en we konden nog eens twaalf jaar met Hevo verder. En met Wim, die bovendien veel op volleybalgebied bleek te doen: hij werd voorzitter van VCV Veenendaal en hielp die club van de derde naar de eredivisie. In de slipstream van de vele Hevo-campagnes maakte ik voor hem ook het logo voor VCV.
Wim is bovendien een begenadigd schrijver. Ik hoefde weinig over teksten mee te denken in zijn Hevo-tijd en toen hij zelfstandig ging, verwoordde hij zijn ideeën in een niet-aflatende stroom blogs, die ook in een paar bundels in druk zijn verschenen. Hij blogt niet alleen voor zichzelf, over zijn vak, maar zet zich ook in voor de citymarketing van Veenendaal. Uit een van zijn columns daarvoor zijn de volgende alinea’s. Die onderschrijf ik van harte en ik denk met plezier terug aan onze Hevo-tijd.
“Wie goede promotie wil, die organiseert geen kringgesprek. Promotie en reclame die opvalt en onthouden wordt is zelden het resultaat van een inspraakprocedure. (...) Goede reclame en promotie maken doe je niet met een groep mensen. Wat je nodig hebt zijn één of twee mensen met een denkafwijking en met weinig remmingen. Die twee stuur je naar het bos, de kroeg of het park en je laat ze terugkomen met ideeën die op het randje zijn. Waar je op hoopt, is een idee dat gevaarlijk goed is. Vervolgens laat je het snel uitwerken en tot uitvoering brengen. Hoe minder wikkers en wegers er meebeslissen, des te groter is de kans dat zo’n goed idee heel blijft en het een succes wordt. Goede reclame is altijd op het randje; risicovol. Je hebt er lef voor nodig.”
Geinteresseerd in de hele column over citymarketing Veenendaal? Of in de blogs van Wim Aalbers? Of in zijn boeken?